Dit artikel verscheen eerder op Roda JC Live op 3 maart 2015.
Hoopvol. Zo was de stemming op onze redactie bij aanvang van het eerste seizoen op het tweede niveau sinds mensenheugenis. Het zou een lang seizoen worden. Hoogte- en dieptepunten zouden het seizoen gaan kenmerken. Maar uiteindelijk zouden we het jaar feestend afsluiten. Bier, bitterballen, en volgend jaar weer gewoon tegen de eerste elftallen van PSV en Ajax.
Inmiddels zijn we driekwart van het seizoen ver. Nog één periode en twee finaleronden, dan hebben we de helse onderneming die Eerste Divisie heet weer overleefd. Hopelijk, want het is iets anders gelopen dan vooraf gedacht. Op zich is de tweede plek achter mededegradant N.E.C. en voor de verwachte concurrentie uit Volendam en Eindhoven prima te noemen. Gegeven het relatieve gebrek aan Eerste Divisie-ervaring in de selectie zou je stiekem misschien iets minder moeten verwachten dan waar we nu staan. Maar de achterstand op Nijmegen, die hakt erin. Vrijdag ging de tweede ontmoeting tegen de koploper verloren. Een kansloze onderneming was het, 3-0 een wat geflatteerde maar niettemin terechte uitslag. Roda weet waar het staat. In de subtop, een peloton ‘juppen’ hijgend in de nek, de titel ver uit zicht.
Na de derby tegen MVV in de Geusselt reisde ik terug naar huis. Als redactielid op afstand maak ik veel kilometers om de mooiste club van Limburg aan het werk te kunnen zien. Het was een voorrecht om na ‘Sittard-uit’ ook de uitwedstrijd in Maastricht live mee te mogen maken. Helaas belandde de ploeg in een desastreuse fase die ons de titel heeft gekost en de strijd om de top vijf onnodig spannend heeft gemaakt. In de veel te vaak pauzerende intercity die mij naar de noordzijde van de IJssel zou brengen, dacht ik aan een nummer dat ooit werd uitgebracht door Rowwen Hèze. ‘Vechte, valle en opstoan’, een lied dat je vertelt nooit op te geven waar je mee bezig bent.
Hoewel niet zo bedoeld, beschrijft het lied van de band uit America precies de situatie waarin Roda JC zich dit seizoen bevindt. De Eerste Divisie is een competitie waarin de vechtlust centraal staat. De koude vrijdagavond, de slechte (kunst)grasmat, de vele leeg gebleven stoeltjes, drie dingen die de Eerste Divisie de competitie maken die het al jaren is. Goed voetbal is niet datgene waar de supporters uit Emmen, Helmond en Doetinchem voor naar het stadion komen. Het gaat om de vechtlust, de wil om de tegenstander op te vreten in de hoop er uiteindelijk drie punten aan over te houden. Als club die decennia achtereen in de Eredivisie actief is geweest, is de huidige situatie in het ‘Unterhaus’ bijzonder knap te noemen. Vele Eredivisieclubs verdronken in de grauwe marge van de Eerste Divisie, om pas jaren later weer licht aan het einde van de tunnel te kunnen zien. Roda doet het dus uitstekend; ‘vechte’ is wat de ploeg wekelijks moet doen om de gestelde doelen te bereiken.
In die trein die mij verwijderde van het Limburgse land, realiseerde ik me dat de ploeg de traditionele dip meemaakte waar elke club in deze competitie vroeg of laat mee te maken krijgt. Vooruit, op N.E.C. na dan. Wat zij laten zien is van buitenaardse proporties. In het aardse leven krijgt elke club vroeg of laat te maken met een dip die heel veel punten kost en een deel van de gestelde doelstellingen onmogelijk haalbaar maakt. Emmen gooide periodes weg, De Graafschap moet knokken om de nacompetitie, Telstar kan het linkerrijtje nog een seizoen uitstellen. Roda JC kwam zichzelf tegen in januari, toen drie laagvliegers lieten zien dat ook de grootste club van Limburg de dip zou meemaken en zou moeten overleven om niet het hele seizoen in een paar weken weg te gooien. ‘Valle’ is wat Rowwen Hèze ervan maakt. Het moment dat je denkt dat alles verloren is.
Grote clubs tonen karakter. Na het drama van de verloren derby’s in januari kregen we een veranderd Roda te zien. Het spel bleef niet al te best, maar diverse concurrenten werden aan de kant gezet. Eindhoven moest plek twee inleveren, Volendam verloor even de aansluiting. Na de dramatische opening van 2015 is Roda JC langzaam maar zeker weer bezig wat het moet doen: winnen. ‘Opstoan’ maakt de genoemde muziekband ervan. Geloven in jezelf, kracht putten uit je sterke punten, om daarmee het verleden achter je te laten en te focussen op de toekomst.
De trein bracht mij naar het immer chaotische station van Zwolle. Nog een uur reizen, dan was ik weer thuis. Zwolle, het schoolvoorbeeld van hoe een club kan doorstoten van een plek in de marge naar ongeëvenaard succes. De reis van Maastricht naar de Overijsselse hoofdstad was er een van grote teleurstelling naar een gevoel van hoop. Hoop dat we het seizoen via de zijdeur feestend zullen afsluiten. Dat we volgend jaar weer naar het grote stadion in Rotterdam kunnen en we de derby’s weer alleen op teletekst zullen meekrijgen. Dat Roda JC Kerkrade opstaat en weer terug is waar het hoort: in de Eredivisie, ver weg van de strijd tegen degradatie.
Dit artikel verscheen eerder op Roda JC Live op 3 maart 2015.
Jehoentelaar 