Wie denkt aan voetbal op de Britse eilanden, zal niet meteen denken aan Cardiff City FC. De tweede club van Wales, achter het de laatste jaren succesvolle Swansea City FC, kent dan ook geen bijzonder spectaculaire geschiedenis. Samen met de rivalen uit Swansea is het een van de twee grote Welshe clubs die lid is van de Engelse voetbalfederatie, waardoor het mag deelnemen aan het Engelse voetbal en niet aan de beduidend zwakkere Welshe competities. In de Engelse voetballerij komt het voornamelijk uit op de lagere nationale niveaus, maar in het verleden wist de ploeg zeer incidenteel het Engelse elitebal te bereiken – voor het laatst in 2014.
Dat de 117 jaar oude vereniging mijn eerste bezochte club zou zijn aan de overkant van het kanaal had ik lang niet gedacht, maar dat ik op de eerste zaterdag van december plaats kon nemen in het Cardiff City Stadium bleek een knap staaltje kansen aangrijpen. Studievriendin Heleen vertoeft op het moment van schrijven een halfjaar in de Welshe hoofdstad; op een (vrij aangeschoten) zomeravond met een verzameling vrienden kwam het spontane idee voorbij om zelf een weekend langs te komen om Cardiff eens te zien – eventueel compleet met voetbalwedstrijd. Dat het er ook van kon komen bleek uit een voor mij gunstig collegerooster en de keuze om eens niet met alle traditionele reisjes van de studievereniging mee te gaan. Dat scheelt immers een aardig zakcentje.
Doordat inspelen op specifieke speelschema’s in het buitenland nog wel eens ingewikkeld kan worden was het oorspronkelijke plan – een wedstrijd bezoeken – naar de achtergrond geraakt, maar na het boeken van de vluchten en busritten bleek de lokale voetbaltrots zowaar een thuiswedstrijd te spelen op het meest gunstige moment denkbaar: zaterdagmiddag. Een ideale gelegenheid dus om toch naar de ‘bluebirds’ te gaan kijken. Hoewel er in en om Cardiff genoeg te doen is om anderhalve dag zonder voetbal druk in de weer te zijn, sloeg mijn voetbalhart uiteraard een aantal slagen over met de gedachte eindelijk een wedstrijd aan de overkant van de Noordzee te kunnen bekijken: naar die wedstrijd moest ik gaan!
Op vrijdagmiddag landde het Embraer-toestel van KLM Cityhopper op het vliegveld van Bristol. Van daaruit moest er nog een stuk afgelegd worden per bus. In de overvolle spits van de vrijdagmiddag wist de bus van National Express op een reis van 75 minuten ruim drie kwartier vertraging bij elkaar te rijden, maar de pijn werd verlicht door de aanwezigheid van een medepassagier die net als ik een medestudent ging opzoeken. Doordat ik haar zowel op Schiphol als in Bristol constant tegen het lijf liep, kon de opmerking “volg ik jou of volg jij mij?” uiteraard niet uitblijven. Een gesprekspartner maakte de reis naar Cardiff zelf zodanig dragelijk dat ik niet volledig gesloopt de Welshe hoofdstad wist te bereiken, waardoor er ’s avonds nog genoeg mogelijkheden waren voor een aantal potjes pool in een lokale pub.
Op de zaterdag was er voldoende tijd om voor de wedstrijd ook enkele highlights van de stad mee te pakken. Rond het middaguur stonden we daardoor na een spannende fietsrit in Cardiff Castle, de historische vesting die, net als veel andere opvallende bouwwerken, middenin de stad te vinden is. Direct naast het kasteel vinden we het Principality Stadium, het enorme complex waar de nationale rugbyploeg haar successen bij elkaar speelt en dat in de zomer van 2017 de finale van de Champions League zal organiseren. De winkelstraatjes en vele overdekte passages waren op zaterdagmiddag levendig en gezellig, niet in de minste plaats vanwege de al weken duidelijk voelbare kerstsfeer die op de Britse eilanden een stuk eerder aanwezig is dan in ons eigen Sinterklaasgekke land. Duidelijk zichtbaar in de gehele stad zijn de vele Welshe vlaggen: de rode draak op de wit-groene achtergrond representeert een trots volkje, dat een geheel eigen identiteit heeft en zeker niet te verwarren dient te worden met de buren uit Engeland. Wie Welsh is, is geen Engelsman, zo is de boodschap. Ik mocht mij zeker niet vergissen in een eventuele conversatie met een local.
Via een opvallend goed smakende voorverpakte lunch van twee sandwiches pakten we de fiets om door te rijden naar de Cardiff Bay. Doordat ik voor het eerst van mijn leven op een racefiets zat en ook nog nooit links had gereden, was het bij vlagen tamelijk spannend om de vele chaotische verkeerssituaties te overleven. Desondanks kwamen levensgevaarlijke situaties geenszins voor en ik verbaasde mijzelf hoe snel ik in kon wennen aan het gespiegelde verkeer. De Bay leverde een aantal mooie plaatjes op, maar het was alweer de hoogste tijd om door te gaan naar het hoogtepunt van de dag: de wedstrijd!
Een korte fietsrit verder kwamen we daardoor aan de rand van de stad terecht, waar het amper zeven jaar oude Cardiff City Stadium de tegenwoordige thuishaven vormt van de lokale voetbaltrots. Het stadion is typisch modern Engels, met ongelijke tribunes die wel in elkaar overlopen en een overdadig aantal reclameborden op de meest eigenaardige plaatsen. De blauwe en witte zitjes representeren de clubkleuren, waarover gezien de recente geschiedenis van de club een hoop te vertellen is. Nadat de club werd overgenomen door de Maleisische zakenman Vincent Tan, bleek de club ineens in handen te zijn gevallen van een doldwaas en buitensporig bijgelovig heerschap die de toekomst van de club razendsnel in serieuze problemen bracht. Waar de supporters met name over vielen was het gebrek aan respect voor de clubgeschiedenis: de kleuren en het logo moesten het ontgelden (van blauw naar rood) en de bijgelovige trekjes van Tan leidden tot enkele merkwaardige eisen, bijvoorbeeld over nieuw aan te trekken spelers. Het leidde tot een jarenlange strijd en het verlies van een deel van de supporters, maar uiteindelijk gaf Tan zich gewonnen, is het clublogo grotendeels in ere hersteld en speelt de ploeg diens thuiswedstrijden weer in het blauw. Tans aanwezigheid blijft echter goed zichtbaar met een rode bies en een kleine Aziatische draak in het logo, alsmede het rode uittenue en een recentelijk toegevoegde tweede ring aan een van de lange zijdes in het stadion die bijna volledig bestaat uit rode zitjes. Cardiff City is wellicht de uitzondering, het ‘bluebird’ eilandje in het land dat in elke andere context bijzonder trots is op diens rode draak. Daarbij moet overigens vermeld worden dat de Welshe en de Maleisische draak uiterlijk nogal van elkaar verschillen.
Bij het stadion moesten de fietsen worden gestald, wat uiteindelijk lukte aan een hekje langs het bijzonder grote parkeerterrein. De tijd begon inmiddels enigszins te dringen, waardoor ik snel een sjaal van de club aanschafte en we op zoek gingen naar toegangskaartjes. Dat lukte, en alhoewel de dame achter het glas van de kassa nauwelijks verstaanbaar was, verschaften we ons twee prima kaarten op de voorste rij van de lange zijde, tegenover de hoofdtribune. We grapten dat we weleens het slachtoffer konden worden van een geblokt schot of een afzwaaiende voorzet, maar die zorgen bleken achteraf ongegrond: het fraaie zicht op het veld werd alleen benadeeld door de fel-gele rug van de jas van een steward, die vanaf een soort omgekeerde prullenbak recht in ons zicht het naburige vak observeerde. Dat kon de pret van een wedstrijd in de Championship uiteraard niet onderdrukken!
Met goed zicht op de fanatieke supporters van Cardiff City en een eveneens prima zicht op het uitvak moest het wel een prima namiddag worden in het koude Cardiff City Stadium. De tegenstander van de dag was Brighton & Hove Albion FC, dat vol in de strijd was om promotie naar de Premier League. Bij winst konden de bezoekers zelfs over Newcastle United FC heen springen naar de koppositie van het tweede niveau van Engeland. Het was de tegenstander er dus alles aan gelegen om het thuisspelende Cardiff, dat tot nu toe een dramatisch seizoen doormaakt in de degradatiezone, te verslaan.
Het liep echter volledig anders dan vooraf gedacht. De wedstrijd bleek van de meet af aan een typische brilstandpot te zijn, met weinig grote mogelijkheden en buitensporig veel knullig balbezit. Het niveau ontsteeg bij vlagen nauwelijks de Nederlandse Eerste Divisie, wat toch vrij treurig is gezien de ambiance en het achterland van de twee clubs. Het bleek echter dat ook in het bizar commerciële Britse topvoetbal ruimte was voor slecht en traag voetbal, want het mocht tot het laatste kwartier duren voordat beide ploegen tot leven kwamen en daadwerkelijk op zoek gingen naar een doelpunt. Enkele provocaties en een afgekeurd doelpunt voor de bezoekers zorgde nog voor enige beroering en een welkome uitbreiding van de Engelse woordenschat, maar uiteindelijk werd er meer dan terecht afgefloten op 0-0. Dat bleek een prima resultaat voor de thuisploeg, waar de supporters over het algemeen tevreden leken met het behaalde punt. Het is voor hen te hopen dat Cardiff in de slopende Championship genoeg punten verzameld om degradatie naar de League One te voorkomen.
Het was inmiddels volledig donker geworden en dus moesten de fietslichtjes eraan te pas komen om te zorgen dat mijn fietscapriolen zichtbaar bleken voor de rest van de stad. Tussen het Welshe voetbalpubliek door bleek ik echter genoeg Nederlands om rechtop te blijven zitten op het vederlichte racefietsje en zonder verdere problemen bereikten we Heleens thuishonk weer, om daar op te warmen van de koude uren in het stadion. Een stevige maaltijd en een aflevering van de Graham Norton Show rondden de dag af; vanwege beperkte interesse in de rest van het studentenhuis zat een tweede bezoek aan een pub er dit keer niet in. Niet dat we zelf nog de energie hadden, want de lange fietsmiddag in het frisse weer bleek zwaarder dan vooraf voorzien.
Een dag later was het vroeg dag om weer de bus naar Bristol te halen, om van daaruit terug te vliegen naar Nederland. Op het vliegveld van Bristol bleek ik mijn ticket voor de terugvlucht niet bij me te hebben, waardoor ik nog even wat ponden moest lozen bij een computer met printer om daadwerkelijk weer naar huis te kunnen. Ik had nog nooit zonder bekend gezelschap gevlogen en dan blijkt ineens dat je aan meer dingen moet denken dan dat ik normaal altijd deed. Een wijze les voor de toekomst!
Hoewel de vele reistijden objectief gezien niet echt lijken op te wegen tegenover de anderhalve dag die ik in Cardiff vertoefde, was het wat mij betreft een geslaagde minitrip en een fraaie start van hopelijk meer wedstrijdbezoeken aan het profvoetbal op de Britse eilanden. Hoewel ik nog geen idee heb waar ik te zijner tijd uit ga komen, staat één ding al wel vast: de rode draak van Wales en de bluebird van Cardiff verdwijnen niet gauw uit mijn voetbalherinneringen.
Jehoentelaar 